In het najaar van 2015 heb ik in het kader van een tussenjaar anderhalve maand bij Danny en Rianne mogen verblijven om te helpen met het opknappen van het huis. Het is fantastisch om mee te mogen helpen bij een project wat zoveel betekent voor kinderen. In de drie jaar dat Danny en Rianne voor de twee meisjes zorgen, heb ik elke keer dat ik daar langskom weer een positieve verandering bij deze kinderen gezien. Van twee beschadigde en verwaarloosde kinderen uit een kindertehuis naar kinderen die gewoon weer kind kunnen zijn. Het is een project wat je niet zomaar loslaat, en ik ben blij dat ik zo nu en dan nog eens terug kan om samen met andere mensen een steentje bij te dragen. 

De belevenissen tijdens de reis naar Roemenië zal ik niet snel vergeten. Ik had er wel verwachtingen van, maar dat het zo gaaf zou zijn, had ik niet zien aankomen. Gaaf dat je zoveel kunt betekenen voor de kinderen daar.

Het werk van Danny en Rianne en van Casa Perla is echt bijzonder. Ik vind het indrukwekkend om daar deel van uit te maken!

Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, want ik kende Danny en Rianne alleen qua gezicht, de mensen waarmee we gingen kende ik niet erg goed en ik wist niet wat voor werk me te wachten stond. Dit is allemaal tot iets super moois en tofs uitgepakt.

Danny en Rianne, hun kinderen en de kinderen van Casa Perla zijn allemaal zulke leuke en mooie mensen. Het werk wat we deden was super bijzonder bij Casa Perla en we hebben leuke dingen gedaan en mooie verhalen voorgelezen met de kinderen.

Bij Danny en Rianne was het heel leuk, gewoon hard klussen, veel muziek en leuke gesprekken. Op pad met een groep die je niet kent, levert zulke leuke, grappige en goede gesprekken op. Het was een geweldige reis!

Het oneindige graafwerk, bouwwerk en irritante weer dat ons lijkt te achtervolgen in Roemenië verbleekt snel als ik terugdenk aan de vreugde die er op het terrein heerst. Zo kan ik niks anders dan de meeslepende lach van Benjamin horen, kijk ik vertederd naar de stickers die Andreea uitdeelde aan iedereen die ze tegenkwam, zie ik de ondeugende David de planken verslepen om ook mee te helpen met het bouwen en hoor ik de vrolijke kreten van Ana die na de eerste operatie haar eerste stapjes weer zet. Roemenië is voor mij onlosmakelijk verbonden aan het gezin van Danny en Rianne dat een onrealistisch effect heeft.

De meisjes zijn gegroeid van verlegen en beschadigde kinderen tot uitbundige en ondernemende bengels en Danny en Rianne reiken vol liefde uit naar mensen en kinderen in verschillende instanties. Het is onmogelijk om niet te zien wat voor verschil dit gezin in het leven van zoveel mensen om zich heen maakt en het is één van de mooiste dingen die ik heb mogen ervaren. De gebeurtenissen in een naschoolse-opvang in een Roma-dorp bij Danny en Rianne in de buurt zijn na anderhalf jaar nog steeds net zo scherp in mijn herinneringen gegrift. Bij de allereerste kennismaking rolden de namen van de meiden die het jaar ervoor ook aanwezig waren al door de groep en toen we een keer te laat waren was de spanning op de gezichten van de kinderen te lezen. Ze hadden de hoop opgegeven dat we terug zouden komen om tijd met ze door te brengen.

De enorme glimlach op de gezichten van de kinderen als je hun naam nog wist was zowel geweldig als diep triest. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat het onthouden van iemands naam zoveel waarde kon hebben. Dat het vergeten van een naam zo pijnlijk kon zijn voor iemand die niet met je kon praten en die je nog maar twee dagen geleden had ontmoet. Denken aan de kinderen in het Roma-dorp dichtbij Danny en Rianne zorgt voor gemixte gevoelens. Verdriet dringt zich op als ik eraan denk dat de kinderen zo afhankelijk worden en zoveel waarde hechten aan iemand die ze nauwelijks kennen. Een zekere blijdschap komt omhoog als ik bedenk dat Danny en Rianne, en wij af en toe, deze kinderen mogen laten zien dat er geen enkele reden is dat ze minder waard zouden zijn.

In februari 2015 vertrok  ik voor 4 maanden naar Roemenie. Hier ontmoette ik Gera, waar ik stage zou lopen. Voor 2 dagen in de week, kwam ik terecht bij Danny en Rianne en mocht ik hen helpen. In deze tijd heb ik veel gezien, geleerd en gedaan. Danny en Rianne waren op dat moment een jaar in Roemenie en alles stond nog in de kinderschoenen, dit maakte dat ik veel kon helpen.

Ik heb veel gezien van hoe hun leven nu is; verhuizen naar Ghimbav, bezoeken aan het kindertehuis van Ana en Andreea, het moment dat ze de weekenden naar Danny en Rianne kwamen, nieuwe regels in de wet, nog meer nieuwe regels in de wet, en nog meer nieuwe regels in de wet.

In mijn tijd in Roemenie heb ik veel armoede gezien, maar ook veel rijkdom. Mensen die niets hebben, maar toch dankbaar en gelukkig zijn. Kinderen in tehuizen, waar mijn hart echt van brak… Bizar dat zoiets in deze tijd nog mag bestaan, elk kind heeft een huis en geborgenheid nodig en ik weet zeker dat de kinderen die bij Danny en Rianne terecht zullen komen, dit in overvloed zullen ontvangen. Ik ben heel dankbaar voor mijn tijd in Roemenie en dat ik Danny, Rianne en de kids heb mogen leren kennen. Het zijn fantastische mensen!